De afgelopen maanden voelt mijn leven alsof ik in een videogame op een volgend level ben aangekomen. Het is hetzelfde spelletje, maar toch is alles anders. Vóór mij ligt een nieuw speelveld vol onbekende mogelijkheden. Hoewel ik weet wat de bedoeling is, lukt het me niet dit nieuwe level te spelen. Ik doe wel pogingen, maar val telkens terug. Ondertussen draagt het universum bij aan het proces: trainingen worden om verschillende redenen geannuleerd, afspraken gaan niet door. Innerlijke transformatie processen houden zich nou eenmaal niet aan agenda’s en tijdschema’s. Het vraagt om vertrouwen, geduld en vooral overgave.
For someone who has begun to know Spirit, experience is like writing in water – The Upanishads
Tegen beter weten in werk ik aan nieuwe plannen, want alles wat ik bedenk glipt tussen mijn handen door. “Like writing in water” gaat het door me heen. Ik weet waar ik het over wil hebben, maar woorden komen moeizaam op papier of stokken halverwege mijn keel als ik erover wil praten. Kritische gedachten steken de kop op die me vertellen dat dit nergens toe leidt, dat het toch niet gaat lukken, en wie denk ik wel niet te zijn. Mijn hoofd zit verstopt, letterlijk en figuurlijk want ik ben voortdurend verkouden en mijn stem klinkt zwak en schor. Het oude vertrouwde voldoet niet langer en het nieuwe werkt nog niet. Er zit niets anders op dan het rustig aan te doen, en te wachten. Ondertussen raakt mijn agenda, net als mijn bankrekening, leger en leger.
Licht in zicht
Tijdens een meditatie hoor ik een heldere stem die me aanmoedigt: ‘Ga naar het Licht.’ En even later: ‘Alles is mogelijk.’ Het ontroert me, ik weet onmiddellijk dat het waar is. Dat ik naar het Licht kan gaan, sterker nog: dat ik Licht Ben, dat licht is wat in mij leeft en in alles wat mij omringt. Innerlijke Wijsheid is altijd beschikbaar. Je hoeft maar te vragen. Het stond aldoor pal voor m’n neus alleen zág ik het niet. Ik was het vergeten.
Alles is mogelijk. Het spel speelt, het leven leeft. Er is veel waar we in ons leven geen grip op hebben, maar we zijn niet geheel willoos: we kunnen hulp vragen en er is altijd een keuze in hoe we omgaan met het spel en de pionnen. Door af te stemmen op het licht veranderde het perspectief en daarmee het spel. Dwaalde ik eerst door een dicht bomenbos, nu zag ik de heldere sterrenhemel, takken wijken als vanzelf uiteen en brengen mij in een grotere ruimte waar het licht me tegemoet straalt. Wauw! Ik zie het helemaal voor me en heb ineens zoveel zin in dat nieuwe level!
Hoe kon ik het vergeten? En ik niet alleen. Hoe komt het dat we telkens verstrikt raken in onze problemen en gebreken en we het contact verliezen met onze essentie, die onuitputtelijke Bron van Licht, Liefde of hoe je het ook wilt noemen; ‘dat’ wat we werkelijk zijn? Tijdens het compassieweekend op De Maanhoeve deelde ik het verhaal van de Gouden Boeddha:
In 1957 moest een klooster in Thailand verhuizen. Een groep monniken kreeg de taak een reusachtige Boeddha die gemaakt was van klei, te verplaatsen. Terwijl ze daarmee bezig waren, zag één van de monniken plotseling een scheur in het Boeddhabeeld. De monniken waren bang dat ze het Boeddhabeeld zouden beschadigen en besloten daarom een dag te wachten alvorens verder te gaan met hun taak. Toen de nacht viel liep één van de monniken naar het reusachtige beeld om te kijken of alles goed was. Hij scheen met zijn lantaren over de gehele Boeddha. Op het moment dat het licht op de scheur viel, zag hij iets weerspiegelen. De monnik werd nieuwsgierig, pakte de hamer en de beitel en begon stukjes klei van het Boeddhabeeld af te slaan. Naarmate hij meer klei wegsloeg werd de Boeddha helderder. Nadat de monnik uren had gewerkt, keek hij in verbazing op en zag hij een prachtige, puur gouden Boeddha voor hem staan. Historici denken dat de Boeddha enkele honderden jaren daarvoor door de Thaise monniken was bedekt met klei toen Birmese leger hen aanvielen. Zij bedekten de Boeddha met klei zodat hij niet zou worden gestolen. Tijdens de overval op het klooster werden alle monniken gedood. Pas in 1957, toen monniken het beeld verplaatsten werd de grote schat ontdekt.
“Je taak is niet om naar liefde te zoeken, maar om de obstakels binnen in je te vinden die je ertegen hebt opgebouwd.”
Net als de Boeddha beschermt onze buitenste schil ons tegen de wereld. De ‘jas’ van klei staat symbool voor ego, een geconstrueerde beschermlaag om te overleven. Onze echte schat ligt binnen in ons verborgen onder deze laag klei. Punt is dat we zijn gaan geloven dat we ons ego zijn. We zijn vergeten dat we Go(u)d zijn. Ego helpt ons functioneren in deze wereld maar allemaal binnen de context van dreiging en gevaar, vanuit de overtuiging dat we moeten overleven. Spiritualiteit gaat over het her-inneren van onze essentie. Essentie hoeft niet te overleven, het kan niet sterven, noch wordt het ooit geboren. Het is.
We hebben gedachten, we zijn ze niet, we hebben gevoelens, maar we zijn het niet. We zijn niet ons ego. Je hoeft dus niet zozeer op zoek te gaan naar een bron van geluk of liefde buiten jezelf, maar juist het contact van binnenuit te herstellen. Dat klinkt niet zo eenvoudig als het lijkt want vaak ligt er een dikke laag klei overheen, onze conditionering is hardnekkig. Het vraagt moed en kost moeite om onze buitenschil laagje voor laagje weg te poetsen zodat onze ware kern, onze Essentie, naar buiten kan treden. Dat is waar zelfcompassie je toe uitnodigt, om je toe te wenden naar de pijnlijke stukken, de soms dikke lagen klei, en vervolgens stap voor stap het goud dat eronder zit tevoorschijn te laten komen. De dichter Rumi verwoordt het prachtig: “Je taak is niet om naar liefde te zoeken, maar om de obstakels binnen in je te vinden die je ertegen hebt opgebouwd.”
Mindfulness en met name Zelfcompassie ondersteunen dit proces omdat ze zich zonder oordeel, met veel geduld, warmte en begrip, richten op die plekken in onszelf waar het benauwd voelt en we bedolven zijn geraakt onder een knellende laag. Ik heb inmiddels weer het nodige poetswerk verricht en ben terechtgekomen in een heerlijke ‘gouden’ flow van stralende, zachte energie waar ik enorm van geniet. Nu ik de weg weer teruggevonden heb, begeleid ik je er graag naartoe binnen in jezelf. Thuiskomen in jezelf. Het kan op zoveel manieren; door middel van compassietraining, door je stem te laten klinken, in stilte… Ik BARST van de plannen!
